สโตนเฮนจ์ในศตวรรษที่ 20 และ 21 ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2440 เมื่อกระทรวงกลาโหมซื้อที่ดินผืนใหญ่บนที่ราบซอลส์เบอรีเพื่อการฝึกซ้อมของกองทัพ กิจกรรมของกองทัพได้ส่งผลกระทบต่อพื้นที่ดังกล่าว มีการจัดตั้งค่ายทหาร สนามยิงปืน โรงพยาบาลสนาม สนามบิน และทางรถไฟขนาดเบา สิ่งเหล่านี้บางส่วน เช่น สนามบินสโตนเฮนจ์ในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ถูกทำลายไปนานแล้ว การค้นพบแต่ส่วนอื่นๆ เช่น เพิงสนามบินลาร์คฮิลล์ ยังคงอยู่และมีความสำคัญในประวัติศาสตร์การบินทหารยุคแรก [18] ในขณะเดียวกัน การเปิดใช้ถนนทางด่วนและทางรถไฟไปยังซอลส์บรีทำให้มีผู้เข้าชมสโตนเฮนจ์มากขึ้น ตั้งแต่ทศวรรษที่ 1880 เป็นต้นมา หินต่างๆ ได้ถูกเสริมด้วยเสาไม้ แต่ความกังวลเรื่องความปลอดภัยของผู้เข้าชมเพิ่มมากขึ้นเมื่อซาร์เซนด้านนอกตั้งตรงและทับหลังของมันพังลงมาในปี 1900 เจ้าของในขณะนั้น Sir Edmund Antrobus ด้วยความช่วยเหลือของสมาคมโบราณวัตถุ ได้จัดให้มีการสร้างไตรลิทอนที่สูงที่สุดเอนเอียงขึ้นใหม่ในปี พ.ศ. 2444