การเคลื่อนไหวทางธรณีวิทยาทางทะเลในเขตรอยต่อของแผ่นเปลือกโลกมีการเคลื่อนไหวมากและบ่อยครั้ง ในขณะที่ชั้นเนื้อโลกมีอุณหภูมิสูงและหนืดมาก ภายใต้การพาความร้อน เนื้อแมนเทิลจะเคลื่อนที่อย่างช้าๆ ซึ่งจะขับเคลื่อนแผ่นเปลือกโลกให้เคลื่อนเข้าหากัน ในระหว่างการมุดตัว น้ำทะเลจำนวนมากจะไหลเข้าสู่ชั้นเนื้อโลก กล่าวคือ ทุกนาทีและทุกวินาที น้ำทะเลจะถูกพัดพาเข้าสู่ชั้นเนื้อโลกด้วยการเคลื่อนที่ของแผ่นเปลือกโลก ส่งผลให้เกิดปรากฏการณ์ร่องลึกก้นสมุทรมาเรียนากลืนน้ำทะเลเข้าไปอย่างต่อเนื่อง จากการค้นพบของนักวิทยาศาสตร์ ร่องลึกบาดาลมาเรียนากินน้ำทะเลประมาณ 3 พันล้านตันในแต่ละปี ทะเลที่ Mariana กลืนไปอยู่ที่ไหน? น้ำทะเลที่ Mariana กลืนเข้าไปจะไม่หายไปในสุญญากาศ ส่วนหนึ่งของน้ำทะเลเข้าสู่เนื้อแมนเทิล และภายใต้การกระทำสองอย่างของความดันและอุณหภูมิของเนื้อแมนเทิล น้ำทะเลจะรวมตัวกับองค์ประกอบอื่นๆ เพื่อสร้างหินลินน์วูด หินลินน์วูดมีโมเลกุลของน้ำในปริมาณที่สูงมาก ประมาณทุกๆ ล้านโมเลกุลของคริสตัล จะมีโมเลกุลของน้ำมากกว่าสองพันโมเลกุล ร่องลึก  และหินนี้โดยทั่วไปจะกระจายอยู่ระหว่างเปลือกโลกและชั้นเนื้อโลก และก่อตัวเป็นชั้นน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ความลึก 410 กม. ถึง 660 กม. โดยมีปริมาณน้ำเป็นสามเท่าของมหาสมุทรโลก น้ำทะเลที่เหลืออยู่จะมีส่วนร่วมในวัฏจักรของน้ำในโลกด้วยวิธีอื่น เช่น การปะทุของภูเขาไฟ การปะทุของภูเขาไฟจะปล่อยก๊าซจำนวนมากออกมา ส่วนประกอบที่ใหญ่ที่สุดคือไอน้ำ ไอน้ำเหล่านี้ที่ขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศภายใต้อุณหภูมิที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาจะตกลงสู่มหาสมุทรในรูปแบบต่างๆ เช่น ปริมาณน้ำฝน หิมะ เป็นต้น ส่วนหนึ่งของน้ำทะเลที่เข้าสู่ชั้นเนื้อโลกก็ระเหยไปเนื่องจากอุณหภูมิที่มากเกินไป ในที่สุดก็กลับสู่มหาสมุทรในรูปของน้ำพุร้อนที่พื้นมหาสมุทร