ในที่สุดฮีเลียมในแกนกลางจะหมดลงและการหลอมรวมจะหยุดลง แกนกลางหดตัวลงอีกครั้งและเปลือกฮีเลียมที่อยู่ถัดจากมันไปติดไฟ เช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นกับไฮโดรเจนไม่นานหลังจากที่ดาวฤกษ์เผาไหม้ผ่านแหล่งเชื้อเพลิงตั้งต้นนั้น  ดวงอาทิตย์  การจุดระเบิดนี้ทำให้ชั้นนอกของยักษ์ขยายตัวมากขึ้น แต่แกนกลางของมันยังคงยุบตัวลง ในที่สุดดาวฤกษ์ก็มีขนาดกะทัดรัดอย่างไม่น่าเชื่อ กลายเป็นวัตถุที่มีความหนาแน่นสูงที่เรียกว่าดาวแคระขาว ในช่วงเวลาของการเปลี่ยนแปลงนี้ ดาวฤกษ์จะปลดปล่อยชั้นนอกของมันออกมาในเมฆก๊าซและฝุ่นขนาดมหึมาที่รู้จักกันในชื่อเนบิวลาดาวเคราะห์ (ชื่อที่ทำให้เข้าใจผิดนี้ตั้งขึ้นโดยนักดาราศาสตร์ในยุคแรกๆ ซึ่งคิดว่าภาพท้องฟ้าเหล่านี้ดูเหมือนดาวเคราะห์) เปลือกเหล่านี้มีขนาดใหญ่กว่าและจางกว่าดาวฤกษ์แม่ มาก